Eίπες πως είμαι διάφανη & πως εύκολα με ξεχνούν.
Γιατί τότε προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις
τη ζωή μου για να αποδείξεις στον εαυτό σου
ποιος είσαι;



I'm not awake yet, I haven't opened my eyes.
But I haven't been late yet, I'm gonna to be on time.
For today's the day that you are coming back.
And I can't wait to see you materialize.

How much can I take now before I break inside?
How long will it take now before I realize,

That I can't live without you by my side,

And nothing else will keep me satisfied?

I've looked at my heart now and I trusted my eyes.
I made that mistake now ain't gonna make it twice.

But time can put the man on the other side.

And I can't wait to see what's left behind.

I'm not awake yet, I haven't opened my eyes.
I haven't been late yet.

Gonna be on time, gonna be on time,

gonna be on, gonna be on time.

But today's the day that you are coming back,

And I can't wait to see you materialize.

Ελπίδα.


"Η ελπίδα είναι το έσχατο κακό!" Ο Νίτσε σχεδόν φώναζε.

"Στο βιβλίο μου,
Ανθρώπινο,πολύ ανθρώπινο, έγραφα ότι όταν άνοιξε το κουτί της Πανδώρας,και τα κακά
που είχε κλείσει μέσα ο Δίας ξέφυγαν στον κόσμο των ανθ
ρώπων,έμεινε μόνο χωρίς να το ξέρει κανείς,ένα έσχατο κακό : η ελπίδα. Από τότε ο άνθρωπος κάνει το λάθος να θεωρεί το κουτί και το περιεχόμενό του,την ελπίδα,σαν τυχερό σεντούκι. Ξεχνάμε όμως την επιθυμία του Δία, ο άνθρωπος να συνεχίσει να βασανίζεται. Η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό γιατί παρατείνει το βάσανο."

"Υπονοείτε δηλαδή ότι ο άνθρωπος θε πρέπει να συντομεύει το θάνατό του,αν το επιθυμεί"

"Είναι και αυτό μια πιθανή εκλογή,αλλά μόνο υπό το φως της ολοκληρωτικής γνώσης."

Ο Μπρόιερ ένιωθε θριαμβευτής. Είχε κάνει πολλή υπομονή. Είχε αφήσει τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους. Και έβλεπε την στρατηγική του να ανταμείβεται! Η συζήτηση κινούνταν ακριβώς στην κατεύθυνση που ήθελε.

"Αναφέρεστε στην αυτοκτονία καθηγητή Νίτσε. Θα έπρεπε η αυτοκτονία να είναι επιλογή;"

Πάλι ο Νίτσε ήταν σταθερός και σαφής:

"Ο θάνατός μας μας ανήκει. Κι ο καθένας μας θα πρέπει να τον εκπληρώνει με τον δικό του τρόπο. Ίσως να υπάρχει ένα δικαίωμα με βάση το οποίο μπορούμε να αφαιρέσουμε τη ζωή ενός ανθρώπου. Αλλά δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα ν' αφαιρέσουμε το θάνατο ενός ανθρώπου. Αυτό δεν είναι ανακούφιση. Είναι βαναυσότητα!"












Όσο Μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.