Ελπίδα.

"Η ελπίδα είναι το έσχατο κακό!" Ο Νίτσε σχεδόν φώναζε.

"Στο βιβλίο μου, Ανθρώπινο,πολύ ανθρώπινο, έγραφα ότι όταν άνοιξε το κουτί της Πανδώρας,και τα κακά
που είχε κλείσει μέσα ο Δίας ξέφυγαν στον κόσμο των ανθρώπων,έμεινε μόνο χωρίς να το ξέρει κανείς,ένα έσχατο κακό : η ελπίδα. Από τότε ο άνθρωπος κάνει το λάθος να θεωρεί το κουτί και το περιεχόμενό του,την ελπίδα,σαν τυχερό σεντούκι. Ξεχνάμε όμως την επιθυμία του Δία, ο άνθρωπος να συνεχίσει να βασανίζεται. Η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό γιατί παρατείνει το βάσανο."

"Υπονοείτε δηλαδή ότι ο άνθρωπος θε πρέπει να συντομεύει το θάνατό του,αν το επιθυμεί"

"Είναι και αυτό μια πιθανή εκλογή,αλλά μόνο υπό το φως της ολοκληρωτικής γνώσης."

Ο Μπρόιερ ένιωθε θριαμβευτής. Είχε κάνει πολλή υπομονή. Είχε αφήσει τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους. Και έβλεπε την στρατηγική του να ανταμείβεται! Η συζήτηση κινούνταν ακριβώς στην κατεύθυνση που ήθελε.

"Αναφέρεστε στην αυτοκτονία καθηγητή Νίτσε. Θα έπρεπε η αυτοκτονία να είναι επιλογή;"

Πάλι ο Νίτσε ήταν σταθερός και σαφής:

"Ο θάνατός μας μας ανήκει. Κι ο καθένας μας θα πρέπει να τον εκπληρώνει με τον δικό του τρόπο. Ίσως να υπάρχει ένα δικαίωμα με βάση το οποίο μπορούμε να αφαιρέσουμε τη ζωή ενός ανθρώπου. Αλλά δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα ν' αφαιρέσουμε το θάνατο ενός ανθρώπου. Αυτό δεν είναι ανακούφιση. Είναι βαναυσότητα!"